14. Doesn't need help.

Nie potrzebuję pomocy

Isabel

Przyjechaliśmy na wyspę Jasona gdzie robił bomby. Wszyscy wysiedli. Nikt z nas nie wypowiedział żadnego słowa, wszyscy byli po prostu cicho. Ja w szczególności. Po prostu nie mogłam ominąć faktu, że Jason okrył mnie. To znaczy wiem, że nikt nie zaryzykowałby, aby uratować kogoś innego. Ale może się mylę, może on próbował uciec, ale się o mnie potknął? Choć to mało prawdopodobnie, ponieważ trzymał mnie. Wspięłam się ostatnia, gdy Xavier i Joseph pomagali Jasonowi. Wciąż miałam na sobie jego bluzę i byłam senna. Moje uszy, wciąż czuły delikatne wibracje i te 'beep' prawdopodobnie przez eksplozję. Joseph i Isaac wspięli się, po czym udaliśmy się do środka. 

- Możecie zająć albo dwa puste pokoje albo salon - powiedział Jason krzywiąc się lekko być może, dlatego że jego plecy były całe poparzone. Każdy poszedł w inną stronę a ja zauważyłam Jasona kierującego się na schody i wtedy zobaczyłam jego plecy. Zadymione, czerwone z bordowymi plamami w różnych miejscach, trochę zaschniętej krwi wokół ran oraz popękana skóra. Skrzywił się wchodząc na górę. Czułam się teraz jak dupek. On dosłownie mnie ochronił a ja teraz stoję i patrzę jak on próbuje wejść. Podeszłam do niego łapiąc jego rękę pomagając mu wejść. Spojrzał mi prosto w oczy. Zauważyłam jego jasno-brązowo-czekoladowe tęczówki. Patrzył na mnie przez chwilę niepewny. 

- Po prostu ci pomagam - powiedziałam przenosząc wzrok z dala od jego oczu. Zawahał się, ale powoli pomogłam wejść mu po schodach. Tak naprawdę nie wiedziałam, do którego pokoju mam iść biorąc pod uwagę, że ostatnim razem nie byliśmy w żadnym pokoju na górze. 

- Drzwi po lewej na końcu korytarza - powiedział. Kiwnęłam głową i skierowałam nas tam. Otworzyłam drzwi a Jason uwolnił się z mojego uścisku. Skierował się do łóżka i po prostu na nim usiadł. 

- Masz jakieś worki z lodem? - spytałam.

- Po co? - powiedział zmieszany.

- Dla twoich spalonych pleców - odpowiedziałam. 

- Ummm... Na dole - skinęłam głową i odwróciłam się w kierunku drzwi. Czułam się winna, więc postanowiłam mu pomóc. Nie zawsze można zobaczyć ofiarę pomagającą porywaczowi. Zeszłam na dół i podeszłam do czegoś, co wyglądało jak zamrażarka. Zatrzymałam się, aby pomyśleć. Pomagam kolesiowi, który mnie porwał i pobił. Może pozwoli mi uciec? Jest nadzieja. Prawdopodobnie? Nie bardzo. Westchnęłam wyciągając torbę czegoś, co wyglądało jak zamrożone jagody. Wróciłam na górę i zobaczyłam Jasona leżącego twarzą w dół na łóżku. Zdjęłam bluzę i owinęłam nią jagody, ponieważ były za zimne, po czym położyłam je na plecach chłopaka. Skrzywił się i wzdrygnął, lecz zrelaksował się po chwili. 

- Jason? - zapytałam.

- Hmmm? - odpowiedział.

- Um, nieważne - powiedziałam. Bałam się, stchórzyłam, aby zadać mu pytanie. Poszłam do łazienki i otworzyłam szklane drzwiczki nad umywalką. Było tu pełno tabletek, strzykawek i pustych butelek. Zobaczyłam białą z napisem 'Aloes na oparzenia'. Wzięłam ją i wróciłam tam gdzie leżał Jason. 

- To może zapiec - powiedziałam. Otworzyłam butelkę i posmarowałam lekko jego plecy. Całe jego ciało drgnęło a on jęknął z bólu. Miał oparzenia pierwszego lub drugiego stopnia. Ale nie jest tak źle. 

~*~

Obudziłam się następnego dnia rano na kanapie w pokoju Jasona. Jason jeszcze spał. Rozejrzałam się, aby zobaczyć cokolwiek. Ale niestety nic nie znalazłam. Wstałam i skierowałam się do drzwi. Zeszłam na dół gdzie zobaczyłam Isaaca i Jorga śpiących na dwóch kanapach. Otworzyłam powoli drzwi i wyszłam na wyspę. Poszłam w kierunku przybrzeża. Ta wyspa ma brzeg nie tak jak ta Xaviera i Isaaca. Zdjęłam vansy i pozwoliłam moim stopom poczuć miękki piasek. Czternaście dni, dwa tygodnie bycia tutaj. Odetchnęłam pozwalając wodzie morskiej przepłynąć przez mój nos. Czy tęsknie za domem? Bardzo. Tęsknię za Cesarem, zastanawiam się, co u Ashley i wszystkich innych. Usiadłam kładąc vansy obok mnie. Szare niebo, nie mam wątpliwości, że w Chicago pada śnieg. Jest już grudzień. Patrzyłam jak małe fale uderzały o brzeg dotykając moich stóp. 

- Dlaczego tu jesteś? - powiedział zachrypnięty głos. Odwróciłam się i zobaczyłam Jasona ubranego w bluzę, jeansy i Supry. 

- Ummmmm - odpowiedziałam próbując wymyślić dobry powód, aby nie oberwać. - Po prostu potrzebowałam powietrza - powiedziałam. Skinął lekko zapatrzony w ocean. Usiadł obok mnie i po prostu patrzył przed siebie. 

- Więc, dlaczego tak właściwie pomogłaś mi z moimi poparzeniami wczoraj? - wymamrotał. 

- Cóż ochroniłeś mnie, więc te poparzenia, które masz na plecach powinny być moje i po prostu chciałam ci pomóc - powiedziałam wciąż na niego nie patrząc. 

- Um, dzięki, ale naprawdę nie prosiłem cię o pomoc - oznajmił. Wróciliśmy do dupka. Co jest kurwa? Próbuję cię wyleczyć a ty mówisz, że nie prosiłeś o pomoc. Palant. Poczułam falę smutku przebiegającą przez moje ciało. Tęsknię za Chicago. Bardzo. - A więc tęsknisz za Chciago? - spytał jakby czytając mi w myślach. 

- Tak, to jak zabranie z dala od ludzi, których kochasz - odpowiedziałam. Zaśmiał się tym samym bez sercowym zimnym śmiechem. 

- To dość łatwe, gdy nic nie lubisz a co dopiero kochasz - zaśmiał się.

- Więc Joseph i Xavier, Isaac i- - przerwał mi za nim nawet zdołałam dokończyć.

- Nie spędzam z nimi czasu, jestem z nimi po prostu teraz czekając na Vince'a żeby cię kupił za kilka dni, dzięki czemu dostanę pieniądze i będę mógł odejść. To nie zajmie dłużej niż te same dupki z bombardują to miejsce - powiedział nawet na mnie nie patrząc. Ale ja odwróciłam się do niego. Jego oczy patrzył prosto na wodę. Wiesz jak większość ludzi ma ten błysk w oczach, który pokazuje, czego się boją? Nie u Jasona. On miał oczy bez emocji. I to było strasznie przerażające. 

- Więc... ile masz lat? - zapytałam przypadkowo.

- Wystarczająco dużo - stwierdził. Gówno prawda. Wygląda młodo, ale jest starszy ode mnie. Może ma 17? 18? Co najwyżej 19 lat. Nie chodzi do szkoły, więc zgaduję, że ma 18-19 lat. Włożyłam moje Vansy z powrotem i wstałam. 

- Tak w ogóle to jak twoje oparzenia? - zapytałam.

- Lepiej - wymamrotał. Pf, tak przecież nie prosiłeś o pomoc. Dokładnie. To mnie ciekawi. On nie ma rodziców czy rodzeństwa, jest sam przez większość czasu i nie prosi o pomoc. Dla mnie to brzmi podejrzanie. Coś musi być za tą 'twardą twarzą'. Ale co tam może być? Bez sercowa dusza? Może być. 

***

Awww, w końcu mamy jakiś rozdział, który jest cały o Isabel i Jasonie <3 

Bardzo się cieszę, że mogę tłumaczyć dla Was to opowiadanie, gdy czytam Wasze komentarze nie przestaję się uśmiechać tak miłe jest to, że opowiadanie, które znalazłam przypadło Wam do gustu. Dziękuję!

Obserwujcie bohaterów opowiadania na twitterze: @IsabelTorresPL, @EvilMcCannPL & @XavierPadillaPL !

twitter / pytania